மந்திரச்சொல்

அதைக்
கவிதையாக்கிவிடும்
மந்திரச்சொல்லுக்கான
தேடலின்  நொடிகளில்
மரிக்கத் தொடங்குகிறது
இன்னும்
கவிதையாகிவிடாததொரு
சொற்குவியல் 

வண்ணம்

மறைந்து  போயிருந்தது
ஒட்டுமொத்த வெள்ளை
ஒற்றைக் கரும்புள்ளியில் 

நாமும் நாமும்

ஓர் அசுவாரசியமான
நீண்ட பேருந்து பயணத்தினிடையே
ஒரு நொடிதான்
பார்த்திருப்போம்

முன் திடலில்
பூக்கள் கொட்டிக்கிடந்த
திண்ணை வைத்த அவ்வீட்டில்
நாம் வாழ்ந்தால்
நன்றாகவே இருந்திருக்கும்

என்றேனும் ஒரு நாள்
சந்திக்கக்கூடும்
கடந்து போன
நொடியிலிருந்து
அங்கேயே வாழ்ந்திருக்கும்
நம்மை நாம்....

கண்ணுக்கெட்டியவை

ஒரு பெரும்பயணத்தின்
எச்சமாக நீண்டு கிடக்கின்றன
அந்தர வெளியெங்கும்
மேகங்களின் கால்தடங்கள் 

முடிவுறா உரையாடல்

கோடைக்காலத்தின்
பிற்பகல் தனிமையில்
முன்னறிவிப்பின்றி பிரவேசிக்கும்
தூரத்துச் சொந்தக்காரனை
வரவேற்கும் மூதாட்டியென
என்னை அணைத்துக் கொள்கிறது
கடல்

இருவருக்கும்
பொதுவான சிலரும்
பொதுவான சிலதுகளும்
நிறைத்திருக்கின்றன
எங்கள் உரையாடல்களை

எதேச்சையாக
நிகழ்ந்துவிடக்கூடும்
பிறிதொரு சந்திப்பிற்காகக்
காத்திருக்கத் தொடங்குகிறோம்
பிசுபிசுப்பான
பிரிவுகளின் நிமிடங்களில்.

-கடலோடு உரையாடுபவன்

சவப்பெட்டியின் வாசகன்

ஒரு
சவப்பெட்டியாகத்தான்
இருந்திருக்கிறது
அந்த கவிதைப் புத்தகம்

கிழித்த பக்கத்தில்
என்ன கவிதை
இருந்திருக்கக்கூடும்

கவிதை வாசிக்க வந்தா
நசுங்கிச் செத்துப் போனாய்
நீ?

உன் மரணத்தின்
கடைசி நொடியில்
நான் எந்தக் கவிதையின்
சிலாகிப்பில் இருந்திருப்பேனோ

உன் பிணத்தை
மென்மையாக அப்புறப்படுத்திய நாளில்
நான் கவிதையெதுவும் வாசிக்கவில்லை.

மனிதாசனம்

இரண்டு கால்களில்
நின்ற வண்ணம்
யோகா செய்யத்
தொடங்கியிருந்தது
ஒரு நாய்

முதலில்
முன்னிரு கால்கள்
பிறகு
பின்னிரு கால்கள்

தீவிர பயிற்சியினிடையே
மனிதாசனம் என்றதற்குப்
பெயர் சூட்டியது

ஆண்டின் இறுதிக்குள்
ஐந்து கிலோ
எடை குறைப்பதெனச்
சபதமேற்றிருந்தது அது

உழைப்பற்ற தன் 

உடலின் எடை குறைக்க 

மாரத்தானும் 

மலையேற்றமும் 

ஜும்பா நடனமும் 

இத்யாதி இத்யாதிகளும் 

முன்பே முயன்று பார்த்திருந்ததாம் 

குளிரூட்டப்பட்ட 

அறையைத் தவிர்த்து 

எடையை வியர்வையாகக் கரைக்கும் 

முனைப்பும் இருந்ததாகப் பேச்சு 

இரவு நேரப் 

பெடிக்ரீயில் ஒரு பகுதி 

மீதம் வைப்பதாகக் 

கூடுதல் தகவல் 

பின்னர்
ஒரு நாளின்
இருள் பிரியாத அதிகாலையில்
கடற்கரையில் கைவீசி
நடக்க ஆரம்பித்திருந்தது ,
உறக்கம் கலையாத
ஒரு மனிதனை இழுத்துக்கொண்டு 

விளக்கு

பின்னிரவில் அப்பிக்கிடக்கும்
மாயிருளுக்குள் புதைந்திருக்கிறது
புது வருடத்தின்
ஒவ்வொரு கணமும்

நமக்கென நாமே
செய்துகொண்ட விளக்கு
இருளைத் தின்றழித்துக்
கட்புலனாக்கிவிடும்
நகரும் நாட்களில்

நானும் நீயும்,
காண்பதும் மறைவதும்,
ஒன்றாகவும் வெவ்வேறாகவும்,
தொடர்கிறது விளையாட்டு

ஒளிவதும் தெரிவதும்
ஒவ்வொரு விளக்கின்
ஒளிநீளம் பொறுத்தது
என்பதுதானே சூட்சுமம்

சுமக்கும் கைகளே
செய்வதும் ஆகையால்
இன்றேனும் வாய்க்கக்கூடும்
எல்லாம் காட்டும்
நந்தா விளக்கு